Ik loop over straat hier in Caïro. Ook al heb ik nog nooit vlees bij hem gekocht, de slager maakt graag een praatje met me, maar vandaag houd ik het kort. Veel meer dan dat hij niets van Morsi moet hebben heeft hij waarschijnlijk toch niet te melden.
Met de koshari-verkoper die net zijn straatje schrobt heb ik wel een gesprek. Het staat mij vaag bij dat hij vorig jaar redelijk pro president en grondwet was, maar nu zegt hij te hopen dat de president vertrekt. Zijn verwachting voor de komende dagen is somber: er moeten doden vallen. Beide partijen weten niet van wijken en dus zal er eerst bloed moeten vloeien en dan kan het leger ingrijpen.
Hij vraagt mij voorzichtig te zijn: gisteren is er een Amerikaan gedood in Egypte. Ik stel hem gerust: dat was een buitenlander die een demonstratie fotografeerde, terwijl ik me verre houd van demonstraties, niet alleen vanwege mijn veiligheid maar ook omdat ze een zaak van de Egyptenaren zelf zijn.
Wanneer we bijna uitgepraat zijn, worden we opgeschrikt door een botsing op het kruispunt. Hoewel er vanwege de brandstofcrisis en gevoelens van onveiligheid weinig verkeer op straat is, maakt een motor nu toch tussen een bus en een auto een rare smakker. Opeens zijn de zorgen van morgen even vergeten en is ieder terug in het hier en nu, bezorgd over het lot van de motorrijder die versuft aan de kant zit—zoals hier gebruikelijk is een valhelm niet te bekennen.
Vanwege de naderende ramadan en de bijbehorende kooplust der Egyptenaren heeft de sap- en notenzaak een extra toonbank op straat gezet net voor de winkel. Ondanks wat nu eerst komen gaat, gaan de voorbereidingen voor de ramadan toch ook door. De sapschenker heeft weinig woorden. Zijn collega was pas duidelijker: “Je kunt beter naar huis gaan.” “Natuurlijk,” zei ik toen, “ik loop zo terug naar mijn appartement.” Maar dat bedoelde hij niet. Ga toch terug naar Nederland, het is hier niet pluis—dat was zijn boodschap. Vandaag is hij zelf naar zijn geboortedorp in het Nijldal gegaan, waar volgens hem de Caïreense kwestie van pro- en anti-Morsi niet speelt.
Bij de bakker wijst de verkoper op zijn collega’s: kijk, die hoort bij de moslimsbroederschap en die steunt de oppositie. Het komt gemoedelijk over: “Hier in de bakkerij doen we niet aan politiek, maar doen we samen ons werk.” Hij raadt me echter wel aan een paar broodjes extra te nemen omdat het de komende dagen misschien niet veilig voor mij is op straat.
“Ik zal je missen,” zegt de bakkersjongen tot slot een beetje onbeholpen. “Ik zal je missen” (of letterlijker nog: “Jij gaat mij een gevoel van gemis geven”) is een gangbare Egyptische uitdrukking om afscheid te nemen van vrienden of bekenden als je weet dat je elkaar langere tijd niet zult zien. Maar ik kom gewoonlijk eens per week bij deze bakker en in principe zullen we elkaar dus volgende week gewoon weer zien. Maar tussen nu en volgende week ligt morgen, de dag waarop alles anders zal worden, alleen weet niemand precies hoe.
